Një natë para Bajramit ajo qëndronte zgjuar deri në agim, duke përfunduar fustanet me fjongo dhe kostumet zyrtare për fëmijët, të gjithë fëmijët e saj. Gëzimi i saj më i madh ishte të bënte dikë të lumtur. Kjo është arsyeja pse ne do ta kujtojmë atë për një kohë të gjatë
Shkruan: Lindita KADRIU
Kur ktheheshim nga Tetova të ngarkuar me çanta dhe eksperienca pushimesh, ajo më së shumti e përjetoi ndarjen.
Ata nuk kishin fëmijë të tyre, kështu që na trajtuan ne, nipërit e motrave të tyre dhe nipërit e burrave të tyre me ndjenjën e nënës. Ne jetonim në të njëjtën lagje dhe ata shpesh vinin me Tetin për vizitë në mbrëmje.
Para se të nisej, gjyshja më paketonte shpesh pizhamet, kështu që mes të dyjave, duke u kapur për dore, duke kërcyer dhe duke kërcyer, shkoja me kënaqësi për vizitë.
Shtëpia e tyre ishte dykatëshe, e qetë, dukej edhe më e madhe; nuk kishin televizor qe te mos hynte djalli ne shtepi, vetem nje radio mbi tavoline mbeshtetur pas murit, Radio Ankaraja luante gjithe diten.
Sapo dëgjoja portën të hapej pak pas orës 14, kur babai kthehej nga puna, fshihesha nën tryezën e shtruar për drekë me mbulesën prej pëlhure që arrinte deri në tokë dhe prisja të dëgjoja dialogun e famshëm…
Teta do t’i kishte thënë që shkova në shtëpi, ai do ta qortonte, unë hesht dhe dëgjoj, i strukur strukur, dhe kur të qetësohen, unë do të kap tezen për këmbë. Gjithmonë i njëjti ritual.
AI PO SHIKON NGA SIPER
Dhe kështu do të nisnim me drekën, gatimet e ziera gjatë, aromën e gjalpit të shkrirë, dollma të shijshme si qebapët.
Ajo ishte një besimtare e vërtetë, njëqind për qind e përkushtuar ndaj detyrave të shenjta. Më kujtohet kur tezet mblidheshin për të fjetur dhe disi në të njëjtën kohë po përgatiteshin për ritin e namazit, ajo qëndronte më gjatë.
Dhe pasi të tjerët të merrnin sexhdet e tyre, ai vazhdonte namazin e fundit me lëvizje të ngadalta ritmike mbrapa dhe mbrapa, me pëllëmbët e ulëta të drejtuara nga vetja.
Lutja është në thelb një meditim për ata që arrijnë të heqin shumicën e mendimeve anësore në momentet e nënshtrimit dhe mirënjohjes.
Tezja Salije ishte e bindur se Krijuesi është i drejtë dhe i rregullon më së miri marrëdhëniet, kështu që ajo nuk u përpoq të hakmerrej kundër grindjeve dhe shpirtrave të këqij që përgjojnë, të cilët kënaqen duke prishur ditën ose disponimin momental të dikujt.
Ai sheh dhe gjykon nga lart, tha ai, prandaj nuk kishte as një mendim të keq në repertorin e tij, e lëre më një fjalë a vepër. As për të lënduar dhe as për t’u hakmarrë ndaj Gargamelëve.
joi vazhdimisht kultivonte mirënjohje brenda vetes dhe njerëz të tillë janë përkufizim më të lumtur.
TË KRIJONI – GËZIMI MË I MADH
Atij i kujtohej për një kohë të gjatë ndonjë gjest. Kur më shikonte me sytë e një drenushe, të qartë dhe me frikë Zotin, kur më thoshte bekime, e dija se diçka e mirë do të ndodhte. Gjithmonë ka ndodhur.
…Teta vazhdimisht qëndiste, thurte, përgatitte shezllonin për vajzat e familjes, hekuroste dhe hekuroste punimet e saj për ditë të tëra, pastaj i rregullonte në çarçafë që në atë kohë shtriheshin nëpër mure si eksponate disa ditë para dasmës. .
E përfytyroj shpesh të ulur para makinës së qepjes, këngëtaren elegante të zezë me germa të arta. Punimet i punonte ngadalë, duke i kushtuar vëmendje çdo detaji.
Ajo tha se nuk u paguante klientëve më të varfër për lëmoshë në duart e tij. Një natë para Bajramit ajo qëndroi zgjuar deri në agim, duke përfunduar fustanet me fjongo dhe kostumet zyrtare për fëmijët, të gjithë fëmijët e saj.
Gëzimi i saj më i madh ishte të bënte dikë të lumtur. Kjo është arsyeja pse ne do ta kujtojmë atë për një kohë të gjatë.
Marrë nga Gazeta fokus
Linku i plotë: https://fokus.mk/tetka-salije/
